0 Comments
*** Wees niet bang. Meer ziekenhuis verhalen over wat er deze week is gebeurd & besloten volgt asap *** Dit tripje stond al even gepland en was mijn 1e "vakantie" sinds meer dan een jaar (laatste keer was 4 dagen Papendal, een paar kilometer van de huidige locatie). Na alle drukte en spanningen was dat een zeer welkome afleiding en oplaadmoment, nog voordat we het Stamceltraject ingaan waarover binnenkort meer wordt gedeeld. Maar eerst stond deze week in het teken van een trip naar de Veluwe dus. Heerlijk! Met de 1e dag het NK Tijdrijden (wielrennen) op de planning, was het vandaag tijd voor Flora & Fauna. Van vandaag (vrijdag) heb ik een foto collage geupload die zijn gemaakt in Burgers Zoo. Wat een prachtige dierentuin, nog steeds. En steeds weer verrassen ze met nieuwe "attracties". Ik ben fan! Disclaimer Sommige afbeeldingen kunnen als schokkend worden ervaren.... Even iets anders Even iets met een fiets Even lekker foto's maken Foto's van NK Tijdrijden met o.a. Jos vd Emde & Dylan van Baerle @ Otterlo Morgen... Overmorgen... Dan zijn de 1e emoties gezakt en kan ik weer een rationeel verhaaltje tikken :D Voor nu slaap lekker.... En vandaag zat het héél erg mee: ik mag het vervolgtraject voor de behandeling (stamceltransplantatie) vervolgen in Leuven!
Samenvatting en meer uitleg volgt snel. Volgende week donderdag beginnen we er al mee. Spannend! En of ik blij ben? Waarom? Omdat ik mij af en toe net als die smurf voel: Ik moet springen, Het ziet er mooi uit maar Ongevaarlijk is het verre van... Maar even serieus.... Heb je ooit een smurf met een parachute om zien springen? Nee?!? Ik ook niet, en wat je niet weet maakt dat je je zorgen gaat maken. Zo ook ik in deze bepalende periode. Iets met een uur ,"U", maar volgens is uur V, W, X ook al aan de beurt geweeat. Maar om terug te komen op die smurf met die parachute: Omdat het gevaarlijk KAN zijn.... Maar ook omdat het het onbekende is... De smurfen kennen we gelukkig allemaal dus we hoeven ons voor dinsdag geen zorgen te maken! Een "Bed of roses" staat klaar om mij op te vangen. (Toch?) Nog 2 dagen (vanaf zondag) en dan hopen we goed nieuws te krijgen van de experts. Het nieuws dat er een positieve vervolgbehandeling klaar staat, over het resultaat nog niet eens nagedacht. De laatste 2 weken stonden wel onder hoogspanning, wachten en rustig blijven is in deze situatie niet aan mij besteed. Hopen: Dat de dokter in Leuven mij per direct op wil & kan nemen voor Stamceltransplantatie. Hopen: Dat ik net als Maarten van der Weijden het geluk aan mijn zijde heb met de ziekte Hopen: Dat ik mezelf nog eventjes rustig kan houden en de stress kan bedwingen. Sommige dingen heb je zelf in de hand, sommige niet. Je kan altijd "tijdelijk" even doen alsof het goed gaat en de situatie ontvluchten, 1 dag gaat dat goed, 2 ook, maar hoe langer het duurt des te meer spanning erop komt te staan. MAAR... Rationeel: ik heb vertrouwen in de doktoren & specialisten dat zij de juiste keuze gaan maken. Emotioneel: dit vreet aan je en je kan alleen maar hopen dat je een slaappilletje krijgt tot het moment van die uitslag. Na dinsdag weer een update.... * alle namen op dit Blog zijn geanonimiseerd *
Just before closing time... Vandaag ging ik mijn vriendjes opzoeken daar waar ik 3 maanden "opgevangen" ben voordat ik weer fit genoeg was om naar huis te gaan. En "daar" werken geweldige mensen die mij hebben geholpen tot de dag van vandaag, mede dankzij hun ben ik nu weer fysiek en mentaal sterk en veerkrachtiger. Maar niet iedereen heeft het geluk om daar fris & fruitig de opvang te verlaten, voor sommige mensen is dat het eindstation van hun reis in het leven.... Naast al die geweldige andere mensen die er waren, was er 1 iemand. Vivian. Een speciaal persoon. Het duurde even maar toen we elkaar "hadden gevonden" deelden we veel steun en emoties, tranen & glimlachen. Zo iemand die een glimlach van oprechte gevoelens in je kleinste teentje naar boven haalde. Maar.... Of als logisch gevolg volgens haar (geloof), is ze onlangs overleden. Gisteren appte ik nog: "Morgen een bakje koffie samen drinken...." Wij voelden elkaar perfect aan. Met en zonder woorden. Maar, hier wel van toepassing, het vinkje van WhatsApp bleef steken bij 1... Mijn gevoels-sprieten hadden het al in de gaten. DJU! Dat bakje koffie samen is er niet meer van gekomen.... #sounfair 1 vinkje.... .....voor een paar maanden/half jaar.
Maar nu...Ja, dat lees je goed.... Er zitten ondertussen wél weer haar op mijn hoofd, nou ja een beetje dan. Nog even en ik kan een staartje maken en dan...... Dan ben ik weer die knappe jongeman voordat ik mijn goddelijke blonde lokken kwijtraakte... :D *PROEST* PS het is nog de vraag in welke kleur/vorm/geloofsovertuiging ze terugkomen, na behandeling kan iemand met stijl haar krullen krijgen namelijk... Vind je het wat? :o) Met andere woorden: een ouderwetse en onbetwistbare sur place. Vluchtgedrag kan, lees is, heel vermoeiend. Je slaapkamer verbouwen, verbouwplannen maken voor je huis, vanalles en nogwat kopen, nodig of niet.... Ik voel dat in deze situatie je in een soort golfbeweging terecht komt. De ene keer voel je je sterker worden, ben je sterk, voel je je zwakker worden of lig je voor apegapen de hele dag op de bank. Nou ja, golf? Eerder piekbelasting om daarna te herstellen. Volgende week, visit aan de dokter van Leuven. Vervolg? Geen verwachtingen maar wel onderhuidse hoop. Opgekropt... en dat kost bergenmet energie. Bottom line: het gaat best goed fysiek gezien. Ik word sterker en in staat steeds vaker een rondje te fietsen en/of wandelen. Dat is positief, ook met het oog op een eventuele terugkeer van... you know. Op naar een mooi weekend met oa de ZLM tour Op naar een spannende dag in Leuven Op naar mijn eerste "vakantie" van 3 dagen en het NK Tijdrijden Daarna zo'n dagje als vandaag: NIX! Wachten....
Toen ik een klein mannetje was, niet zo heel lang geleden, was ik uhm.... niet zo goed in wachten. Vooruit! Gauche ou a droite! Links of rechts maar zeker niet stilstaan (bij je gevoel). Wat win je ermee? Misschien dat ik om die reden in mijn eentje naar Spanje wilde fietsen in 10 dagen? Of dat ik om die reden RPM instructeur werd, kan je tenminste zelf het tempo bepalen? En dat ik om die reden boeken wel interessant vind maar alleen om het onderwerp te horen, over na te denken, maar vooral niet om te lezen? Solistisch... Ontwijken van... who tells? Wachten.... Het heeft in mijn beleving een negatieve ondertoon. Stilstand is immers achteruitgang, toch? Of.... En daar komt dan mijn zwakke kant.... Angst.... Emoties, ongeduldig als ik ben wil ik meteen weten wat ik kan verwachten, wat van mij wordt verwacht, wat kan IK doen? Ontzorgen... Maar de angst nu laat zich niet sturen. De angst, hij komt, hij gaat wanneer hij wil, maar 1 ding is zeker, hij komt keer op keer terug, net op het moment dat je hem hebt begraven zie je de grond boven hem bewegen en.... daar is ie weer! De oplossing? Slapen.... Slapen.... Slapen... Ìk probeer een voorbeeld te nemen aan Sully. 14 kattenjaren ervaring schoon aan de haak en zij heeft van het sluiten van haar ogen gedurende een groot gedeelte van de dag haar beroep gemaakt. Misschien moet ik bij haar in de leer hij zij dit zo feilloos kan uitvoeren. Klinkt goed he? NEE... Ik ben niet online gekomen om te klagen. Klagen is voor watjes... Je emoties tonen en delen, dat is iets voor bikkels! Ik probeer in de 2e categorie te vallen :D Misschien hoe langer het duurt, hoe vaker ik huil, mijn angsten en emoties deel met anderen (en die van hun hoor) dat maakt mij sterker. En neem van mij aan, de dag erna, of het uur erna, doe ik het met gemak NOG een keer. En NOG een keer... Tears for Fears... Tranen van angst delen... Niet voor jezelf houden... Het mooiste "cadeau" dat ik de afgelopen 10 maanden heb mogen ervaren. Keer op keer.. *** Ja, ze stromen nu, zekere met Andre Bocelli op de achtergrond en Sully op schoot die kopjes geeft *** Wachten.... Wachten... Wachten... Nog 1,5 week en dan kunnen we weer de TomTom, Garmins, HereWeGo's, etc.. op elkaar afstemmen en kijken waar de toekomst, komende tijd, mij naartoe brengt. |
Website gestart
|
Twan's Freaky FietsBlog